
Skippy
Laat los wat was, omarm wat is
Ruim 6 jaar, dat is best een lange tijd. Zes jaar hebben wij van jou mogen genieten lieve Skippy. En nu zit ik bij jou. Je hebt een zacht bankje uitgekozen om op te liggen. Jouw bruine mandje met witte voetjes erop ligt in de kast. Het mandje waarin ik jou samen met Nick op heb gehaald zes jaar geleden. Nu staat hij leeg… Je wilde er niet in liggen de afgelopen weken. Je lag liever op het lage, wat stevigere bankje. Misschien om wat makkelijker op te staan, of omdat je dan languit kunt liggen en beter adem kan halen.
Doorzetter
Ik kende jou al Skippy. Heb een weekje voor jou mogen zorgen toen jouw baasje niet voor jou kon zorgen. Ons kantoor, wat eigenlijk een woonkamer is, was de perfecte plek voor jou. Je was toen al 11 jaar en kon je rust wel gebruiken. Jouw oude baasje is helaas snel daarop overleden en wonen bij de kinderen viel ook niet mee, hoezeer ze ook geprobeerd hebben voor jou het beste te doen. Omdat we destijds de Dog and Senior Foundation op hadden gericht hebben we altijd aangegeven, als het niet meer gaat voor Skippy dan mag hij tot het eind bij ons blijven wonen.
En daarbij was ik al snel verliefd op jou. Een klein oud manneke met een willetje. Daar hou ik van! Een doorzetter, iemand die niet opgeeft, zich niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Wat hebben wij een strijd gehad samen om jouw nageltjes te knippen of naar je tandjes te kijken. Dan kwam de terrier weer in je boven en liet je als een piranha zien dat je niet van dat gefrummel hield aan je voetjes of gezicht.
En nu zitten we weer samen. De radio staat aan zoals altijd en de kachel op standje zomervakantie. Met jouw dunne huidje en paar plukken haar heb je het al snel wat koud. Je loopt al een hele tijd met lekkere fleece truitjes rond, met echte hoodie. Beetje stoer mag je wel gekleed gaan, toch? Actief ben je al een tijdje niet meer zo, dus dan de kachel hoog aan. Ik zit bij jou op de grond, kriebel op jouw hoofdje en als ik ermee stop dan kijk je me aan. Jouw oogjes, grijs van de staar, maar nog steeds met wat glans, alure zou je bijna zeggen. Eigenlijk vrij helder en oprecht, alleen jouw wilskracht is er niet meer…. Het leven is genoeg geweest en je vraagt me bij je te blijven. Soms val je in slaap en hoop dan stiekem dat terwijl ik jou vasthoud je afscheid van me neemt.
Grote vriend
Gister was Nick bij jou tussen de middag. Jouw grote vriend die net 6 jaar oud was toen hij jou kwam halen. De helft van zijn leven ben jij Skippy met hem geweest. De telefoon ging ergens begin van de avond vroeg in het jaar 2019. Het was tijd, tijd voor jou om bij ons te mogen wonen. We zijn samen direct in de auto gesprongen om jou op te halen. Op de terugweg lag jouw bruine mandje met witte voetjes tussen Nick zijn voetjes in. Jijzelf zat op schoot, fier uit het raam te kijken wat we gingen doen. Prachtig vond je autorijden! Nu zes jaar later ben je nog steeds Nick zijn grote vriend. Regelmatig komt Nick tussen de middag bij je buurten in kantoor als iedereen even pauze heeft. Dan drinken jullie samen een colaatje die hij stiekem uit de koelkast pakt en krijg jij lekkere Jan Hagel koekjes. Hij wist het gister al dat hij jou los moet laten. En dat hebben jullie gister ook gedaan samen.
De deur op een kier
Sinds eergister gaat het slecht met je. Je hebt al veel langer last van allerlei ouderdomskwaaltjes. Zo zie je niet heel veel meer, is je gehoor achteruit gegaan en ben je af en toe een beetje de weg kwijt lijkt het wel. Je rondjes buiten worden heel erg kort, je vachtje wordt dun en ook jijzelf wordt steeds dunner. Je bent al een tijdje wat stil… veel te stil… door jouw hartprobleem houd je vocht vast. Je staat al op de hoogste dosering, meer mag er niet bij. Vaak hielp een kwart plastabletje jou er weer doorheen. Om jou wat te ondersteunen hebben we zelfs nog pufjes geprobeerd. Je darmpjes hebben al een jaar ondersteuning nodig van vezels en probiotica. Dus al met al proberen we je goed op de rit te houden door pillen en poedertjes, wat wonderbaarlijk goed gaat.
Dat jouw afscheid voor de deur staat is al langere tijd duidelijk. Alleen heb je afgelopen week de deur op een kier gezet…
Omarm de stilte
De twijfel of we met jou nog naar de dierenarts moeten gaan. Wetende dat die helemaal niks meer voor jou kan betekenen dan de laatste injectie. En dat wil je niet. Je geeft duidelijk aan dat je dit op jouw manier wilt doen, zoals je alles op jouw eigen manier hebt gedaan. En dat is zo mooi! Nu lig je tussen de kussentjes in, met het grijze fleecetruitje om jouw kleine lijfje. Je blauwe truitje zit bij de was en ik had net weer een nieuwe voor je besteld. Ze zijn zo lekker warm en je draagt ze graag. Je bent heel rustig, je hebt je erbij neergelegd en omarmt de stilte.
Je eet nog wel wat, maar bent vrij misselijk en spuugt regelmatig. Ook je darmpjes hebben het nu aardig opgegeven. Jou zo te zien brak m’n hart en heb eergistermiddag toch de dierenarts gebeld. De afspraak was dat jij absoluut niet mag lijden, geen onnodig pijn mag hebben of je dagenlang beroerd voelen. En die afspraak kwam nu toch wel in het gedrang… Ik kon ‘gelukkig’ gelijk terecht met jou, dus ben naar huis gegaan om mijn tas te pakken en de autosleutels. De Caddy voor gereden om jou op te halen, samen met Nick. Toen we eenmaal samen weer binnen waren bij Lucinde die op jou pastte, gaf je je letterlijk over.
Koud neusje
Je geeft aan niet alleen te willen zijn en dat ben je ook niet. Je mompelt en piept nu wel regelmatig en zodra we jouw hoofdje aanraken ben je stil. Je zakt helemaal weg nu je weet dat Nick bij jou is en jouw clubje weer bijna compleet is. Nick blijft bij jou zodat ik de dierenarts weer af kan bellen. Heel mooi hoe jij aangeeft het zelf te willen doen. Ondertussen haal ik Willem op om bij jou te zijn. In zijn grote handen verdwijn je nu bijna, zo klein ben je geworden. Of was je altijd al zo klein en maakte jouw karaktertje je zo groot? We hebben zo allemaal op ons eigen manier afscheid van jou kunnen nemen. Ik blijf nog even bij jou terwijl Lucinde bij de andere hondjes is.
Af en toe leg je je hoofdje in mijn hand en geef ik je kusjes op je hoofd. Je ruikt sterk, anders als anders. Een geur die ik zo goed herken en nooit hoop te ruiken. Toch is die daar, ik kan er niet omheen. Ik hoop maar dat het snel gaat en weet dat dit niet zo zal zijn. Je neusje en je voetjes beginnen nu koud aan te voelen. Neem je tijd kereltje, dat is alles wat je hebt.
Kostbare tijd
Het kostbaarste in dit leven is geen rijkdom, spullen, een groot huis, mooie auto of dure etentjes. Nee… het kostbaarste zijn deze uren, minuten, seconden samen. Tijd die elke seconde van ons wegtikt, met het grootste gemak. Alsof het niks is. De tijd die we hebben hier is beperkt en elke minuut die er vanaf gaat komt er nooit meer bij. En dan ben ik blij dat ik deel uit heb mogen maken van jouw laatste zes jaar, jouw laatste zes uur, zes minuten en seconden.
Ik vraag me af, waarom ik tijdens momenten als dit de behoefte heb om te schrijven. Mijn gedachten naar jou in dit moment. Dingen die ik niet kan zeggen, alleen kan schrijven. En ik weet dat je ze hoort, stuk voor stuk. De kracht van gedachten zijn direct, zo powerful en intens. Die van jou hoor ik ook. Het zijn geen woorden zoals ik deze schrijf. Het is een ‘algemeen weten’. Zo laat je me op dit moment weten dat ik nog tijd heb, dat jij nog tijd hebt en je zelf in alle rust wilt gaan. Mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat jij in jouw rode winterjas door de sneeuw banjerde. Ik blader door mijn telefoon en kom de foto’s weer tegen. Wat was je daar een vitaal mannetje! En wat ga ik dat rode jasje straks missen buiten…
We hebben expres een knalrood jasje voor je uitgekozen, zodat we jou makkelijker in de gaten konden houden als je buiten over ons terrein liep. Eerst samen met onze Timnay, nu met onze Yuki. Je wilde nog wel eens de hort op gaan, je neus achterna. Was je lekker aan de wandel samen met Timnay of Yuki. We hebben samen mooie herinneringen gemaakt Skippy. Picknicken op het gras, op schoot bij Henk op de grasmaaier rondjes rijden, een pannenkoekje eten op het terras, wandelen in het bos, weekendjes weg, kippenvoer pikken uit het kippenhok, met Nick in de hangmat of gewoon lekker samen op de bank liggen.
Jouw baasje
Dan gaan mijn gedachten naar jouw echte baasjes. Niet dat ik mij niet jouw baasje voel, maar ben toch een soort van stiefmoeder voor jou. Zes jaar geleden heb je van jouw baasjes afscheid moeten nemen. Elk jaar kreeg je meerdere keren visite van jouw eigen familie. Jij bent het laatste stukje wat nog doorleeft van de ouders van Janneke en Gerdie. Samen koffie drinken in de tuin of we gingen samen op visite. We vierden jouw verjaardag in juni op de picknicktafel met slagroomgebakjes en grappig genoeg altijd met de zon erbij. Kleine Benji kwam geregeld bij jou logeren en elke keer weer herkende jullie elkaar en was het gelijk goed.
Zou jouw baasje op jouw wachten? Zullen jullie straks weer samen zijn? Je hebt in ieder geval genoeg verhalen te vertellen over afgelopen bonus-jaren die jij erbij hebt gekregen. En onze lieve Timnay, zal zij op jou staan te wachten om weer samen door de velden te rennen? Ik voel haar aanwezigheid, altijd al en nu des te meer. Ik zeg het ook tegen jou. Je bent rustig, te rustig…
Ik laat jou zo alleen, je slaapt lekker tussen de kussens. De roedel gaat straks weer naar binnen toe. Drukte en gezelligheid in huis. Ik hoop dat je van hun energie kunt meegenieten. Lucinde is straks weer bij jou om je in te stoppen voor de nacht. Ik ben straks bij je terug lieverd. Ga nu maar even lekker slapen lieve Skippy, het is goed geweest voor nu. De camera staat recht op je snuitje gericht, dus we houden je van A tot Z in de gaten.
Het cirkeltje is rond
Het is avond, ik wilde nog graag naar je toe gaan. Maar omdat ik jou zo diep en lief op je bankje zie slapen doe ik het niet. Ik wil jouw rust en vrede niet verstoren, jouw manier van loslaten. Elke dertig minuten kijk ik even naar je, neem een kort filmpje op, geen idee waarom maar heb het gevoel dat ik het vast moet leggen. Misschien jouw laatste adem te kunnen zien, of voor mijn eigen gemoedstoestand, ik weet het niet. Tot het laatste filmpje op 16 januari 2025 van 23:18 uur waarop je vredig in je slaap heen bent gegaan…
De volgende ochtend, na al heel wat berichtjes over en weer naar Janneke, bel ik haar om te vragen wat ze graag voor jou zou willen. Haar grootste wens is om jouw as uit te strooien waar ook jouw baasjes uitgestrooid zijn. En dan lieve schat, is jouw cirkeltje weer rond ♥
Ik breng je eind van de ochtend naar het crematorium, ons laatste autoritje waar je altijd zo dol op was. Het is stil in de auto… Ik heb je daar neergelegd, tussen rozen en brandende kaarsjes, heb je truitje uitgetrokken en een kus op je hoofdje gegeven. We hebben intens van je genoten lieverd, hopelijk jij ook van ons.
Laat los wat was, omarm wat is
En daar zitten we dan, met een kantoor waar ineens een ‘gat’ in is gevallen. Zes jaar lang was het jouw plekje, daar dicht bij de kachel. Vol met pluizige mandjes, donuts, kleedjes, doekjes, speeltjes en jouw eigen etensbak met waterbakje. De kast staat nog vol met jouw kuipjes vlees, de ton met senioren brokjes half aangebroken… Je rode jasje en truitjes liggen er alsof je er zo weer in rondhobbelt. We vinden het raar…
Lucinde is gister de hele middag bezig geweest om het kantoor te veranderen, zodat het gat wat je achter hebt gelaten verbloemd wordt. Op jouw plekje bij de kachel staat nu onze tafel, zodat we daar de slagroomgebakjes kunnen eten. En, in de hoek waar jouw mandjes stonden staat nu het Skippy-boompje met jouw voetafdrukjes. We gaan je missen kanjer, kantoor zal nooit meer hetzelfde zijn nu jij er niet meer in woont…

Liefs Saskia
Heb je vragen, leuke ideeën of wil je wat kwijt?
Laat het ons weten via de mail.
We reageren snel terug info@faunatuurlijk.nl
Wil je graag op de hoogte gehouden worden?
Met nieuws, weetjes, acties en leuke info?
Schijf je nu in voor de Faunatuurlijk nieuwsbrief.
Bovennieuwlandsweg 1
9541 SZ Vlagtwedde
M 06-36 37 86 76
BTW: 850763782B01
KvK: 53138783
NL29INGB 0005 8316 23