Sterfbed

In stilte zitten we samen, jouw hoofd in mijn handen

Daar lig je dan op jouw sterfbed. Vreemd dat je al 10 jaar deze datum hebt doorleefd en nooit geweten hebt dat dit jouw dag zal worden. In alle rust geef je het zelf aan, ik ben moe, ik wil graag slapen…

Moe

Daar zitten we dan, ik op een dekbed, jij met jouw grote hoofd en voorpoten dicht bij me. Je wilde er niet op liggen, ligt toch liever op de koude vloer. Ik wil graag dat je lekker zacht ligt en om mij een plezier te doen blijf je er een beetje op liggen. En stiekem schuif je je hoofd wat opzij en met een half uurtje zit ik nog steeds op het dekbed en lig jij er tegenaan.

Je bent moe zeg je tegen me. Je voelt ook moe en zwaar aan lieverd. Ik leg mijn hand op jouw mooie kruin. Ik voel goed jouw schedel wat ooit een massief voorhoofd was. Jouw ingevallen ogen met nu wel heel wijde pupillen kijken me af en toe in een opleving aan. Je ademt vrij zwaar en toch met een lach op je gezicht gooi je me dan die blik toe. En ik denk hoe kun je nu nog een glimlach laten zien terwijl ik hier al met dikke tranen bij je zit? Misschien heb je een binnenpretje of wil je me gewoon laten zien dat het leven goed is geweest voor je.

Lopen kun je niet meer, je hebt je er letterlijk bij neergelegd. De grote poten die jou eerst zo sierlijk droegen liggen nu stil op de grond. Vanmiddag hebben we nog een rondje om de vijver gelopen samen en we wisten beiden dat dit wel eens het laatste rondje kon zijn. Je hebt ook een zware dag achter de rug, dit was er net eentje teveel… Vanavond sjokte je nog eenmaal naar buiten en bent voor de deur neergeploft. Dit was voor mij het startsein dat het genoeg geweest is voor je. We hebben jou naar binnen gedragen en ik ben bij jou gebleven. Zou deze laatste rustplek jouw sterfbed worden?

Laatste wens

Nog geen week geleden schreef ik mijn laatste wens op papier. Mijn gevoel en gedachten voor jou en voor jouw baasje. We hebben alles goed geregeld en morgen zou deze dag aanbreken. Nu zitten we hier samen op de grond wetende dat deze laatste wensdag wel eens jouw dag kan worden waarop jij op jouw sterfbed ligt.

Vanochtend stuurde Lucinde mij om half 11 een berichtje. “Ik zit te twijfelen over Diesel…” Ik was de hele ochtend al met de administratie bezig en heb alles laten liggen om bij jou te gaan kijken. Je liep een beetje heen en weer door de keuken en ja… ook ik twijfelde. Je liet weer wat kenmerken zien van een maagdilatatie maar overtuigend was het nog niet. Willem komt al snel na mij binnen en knielt ook naast jou neer. Legt zijn handen op jouw schouders en voelt met jou mee. Ook aan hem vertel je dat je moe bent. Flauw…

Ik ben gelijk gaan bellen met de spoedarts waar we de keren hiervoor ook waren. Echter was het vandaag een ‘gewone’ dag en moest ik bij onze eigen dierenarts aankloppen. Dat heb ik natuurlijk gelijk gedaan. Helaas bleken we daar niet direct geholpen te kunnen worden dus de stoute schoenen aangetrokken en weer de spoedarts teruggebeld. Ik wil niet wachten, ik wil dat je geholpen wordt! Ondanks de klantenstop mocht ik gelijk komen en zijn we dan ook samen weer in de auto gestapt.

Bij de dierenarts was je anders. We hebben jou weer samen gesondeerd, je werkte weer heel goed mee. Dit keer een beetje te goed… Het voelde voor mij alsof je je overgaf, niet meevocht in deze strijd. Ik wilde jou nog zo graag op de been houden zodat je morgen naar jouw baasje toe kon. Alles zou ik daarvoor over hebben. En ja, je liep weer met me mee naar buiten, de auto in. Alleen niet meer met de élan als voorheen. Je voelde flauw, moe… Geen opgeheven hoofd meer, geen nieuwsgierige kop die je in de prullenbak van de dierenarts stook om te zien of er wat in zat. Geen hoge zwiepende pluimstaart die tegen me zei “Kom op! Lets go!” Het was gewoon genoeg… Zou mijn laatste wens dan toch te laat zijn?

Onze laatste uren samen

Daar zitten we dan, nog steeds op dat dekbed. Het is inmiddels 19:00 uur geweest. Een paar natte kringen waar jij jouw hoofd neer hebt gelegd. Wat verdwaalde haren, zo ook in mijn koffie. Vind je het gek Diesel? Dat we toch samen nog een kop koffie drinken? Het voelt vertrouwd, één hand op jouw hoofd en in de ander die bak koffie. Gewoon nog even samen alsof de wereld even stil staat.

Ondertussen probeer ik onhandig nog wat ‘mooie’ foto’s van jou te maken. Dat wil ik graag voor jouw baasje. Hoewel elke foto lijkt te mislukken, hoe goed ik ook mijn best doe… Het lijkt alsof je er op sommige momenten niet meer echt bent. Op de foto’s zie ik pas goed dat dit echt jouw sterfbed is. En dan krijg ik een berichtje binnen van Lucinde. Jouw baasje belt weer.

Vandaag hebben we tweemaal gezien dat jouw baasje belde. Ik had al contact gezocht met de contactpersoon van jouw baasje. En die gaf aan dat hij niet had gebeld. Op dat moment begrepen we het niet helemaal, omdat jouw baasje helaas niet goed meer kon bellen, lezen of appen. Lucinde heeft een berichtje gestuurd om te vragen of we ergens mee konden helpen en ja hoor, we kregen een berichtje terug van jouw baasje:

“Nee hoor. Maar ik wilde je even bedanken voor de goede zorgen van Diesel.”

Mijn adem stokte even… Hoe kon dit? We hadden al zovaak contact proberen te zoeken met jouw baasje om te vertellen hoe het met jou ging en kregen daar nooit respons op omdat dit gewoonweg niet ging. Juist op het moment dat het met jou niet goed meer gaat is jouw baasje in gedachten bij jou en probeert met man en macht contact te zoeken. Ik kreeg kippenvel op het moment dat duidelijk was dat jullie allang contact met elkaar hadden! Het is voor mij niet de eerste keer dat ik mee mag maken hoe deze energetische band werkt tussen hond en eigenaar. Zeker op de momenten dat één van beiden op het sterfbed ligt. Het maakt niet uit hoe ver of hoe lang je ‘uit elkaar’ bent. Tijd en afstand doen er niet toe. Jij voelt jouw baasje en jouw baasje voelt jou.

Ik was teleurgesteld vanavond. Vond het erg dat ik jou niet meer naar jouw baasje toe kon brengen. Maar ben ik het dan die bepaalt hoe dingen gaan? Ben ik het die invult hoe dingen zouden horen te lopen? Mijn laatste wens dat jullie samen kunnen zijn houdt niet in dat iets gepland of georganiseerd kan worden. Ik denk dat mijn wens allang in vervulling is gegaan. Jij hebt jouw baasje allang opgezocht, je hebt al met haar gesproken en zij met jou. Alleen niet op de fysieke manier waarop ik dat graag zou willen.

Gaat het dan uiteindelijk om het fysieke? De aanraking, het vasthouden, de knuffel? Natuurlijk is fysieke aanraking prachtig en heel fijn, toch denk ik dat niks sterker is dan de verbinding van Liefde tussen jou en jouw baasje. En die kent geen fysiek lichaam of sterfbed, die heeft dat in ieder geval niet nodig om te kunnen zijn.

Jouw sterfbed

Ik zie aan jou dat je bij me wilt blijven zolang ik naast je zit. Je bent moe, zo moe… En zolang ik er fysiek ben, ga jij niet lekker slapen om bij te kunnen komen van vandaag. Om 21:00 uur zeg ik jou gedag, een kus op je hoofd en vertel je dat je lekker kunt gaan slapen. Dat ik vannacht nog bij jou kom om te kijken hoe het met jou gaat. Ik zet de radio zachtjes aan, doe de lampen uit en laat jou in je eigen energie achter. Skippy ligt inmiddels al lang opgekruld te slapen in zijn mandje. Daar heb jij geen last van en fijn dat jullie rustig samen kunnen zijn. Jullie kennen elkaar al zo lang en zo goed. Voor mijn gevoel ben je niet alleen op jouw sterfbed.

Na middernacht kom ik bij jou terug. Ik voel aardig wat weerstand om terug te lopen naar je. Bang voor wat ik aantref omdat mijn hoofd allang heeft beredeneerd dat jij er wel eens niet meer kan zijn. Mijn gevoel zegt anders en met een opgeheven hoofd loop ik jouw woonkamer in. Een kwispel, twee grote ogen die me aankijken en me zeggen ‘Fijn dat je er bent’. Skippy hoort mij niet en slaapt gewoon verder.

Ik ben bij jou gaan zitten, we hebben nog even rustig samen gezeten. Ik heb een deken gepakt en jou toegestopt. Normaal zou je dit niet fijn vinden, maar nu liet je het toe. Het voelde goed dit nog te kunnen doen. Veel hebben we niet gezegd tegen elkaar. Een ik “Hou van je grote jongen” en kus op jouw mooie hoofd. “Het ga je goed vriend, we zien elkaar later weer. Ga nu maar lekker slapen.”

Die nacht kon ik niet slapen. Pas om een uur of 2 was mijn hoofd leeg. Vanochtend vroeg om 6:45 uur was ik bij jou. Ik wist dat je er niet meer zou zijn. De deur op een kier om Skippy naar buiten te laten en daar zag ik jou al liggen. Nog precies zoals ik jou vannacht toe heb gestopt. Jouw mooie hoofd op het dekbed, het kleed warm over jouw grote lichaam en een glimlach op je gezicht. In jouw slaap ben je dan toch weggegaan. Terug naar jouw baasje? Ik weet het wel zeker. Vandaag is dan toch mijn wens uitgekomen, zij het anders als ik voor ogen had. Je hebt het op jouw eigen manier gedaan en daardoor ben ik een gelukkig mens.

Het ga je goed lieverd. Ik ben blij en trots dat ik jou heb mogen leren kennen en dat jij deel uit hebt willen maken van mijn leven. Je bent een verrijking voor velen geweest. Dank voor jouw vertrouwen in mij dat jij jouw sterfbed met mij hebt willen delen.