Uit balans door zesde zintuig

Telepathisch communiceren

Dieren kunnen rampen aanvoelen en je er zelfs voor waarschuwen of tegen beschermen. Ze kunnen jou terugvinden terwijl je verhuist bent of als je ze kwijt bent tijdens een wandeling op vreemd terrein of vakantie. Ook weten ze van te voren wanneer jij thuiskomt en merken ze het als een dierbare van ze komt te overlijden. Dit zijn allemaal gebeurtenissen die mensen de dieren niet kunnen aanleren. Pootjes geven of braaf zitten, netjes naast lopen of kunstjes doen is aangeleerd, maar wat van nature bij de dieren is ingebouwd heet ook wel het zesde zintuig, of telepathie.

Onder telepathie verstaat men het vermogen tot rechtstreekse overdracht van gedachten, gevoelens en van informatie op afstand zonder gebruik van taal of technische hulpmiddelen. Het wordt wel het “zesde zintuig” genoemd.

Ego en het zesde zintuig

Bij ieder mens is dit zesde zintuig aanwezig, noem het je gevoel, je intuïtie. Bij hele jonge kinderen is dit zesde zintuig puur, voordat ons Ego de overhand gaat krijgen. Of beter gezegd, voordat wij ons Ego de kans geven onze intuïtie in twijfel te trekken. Speelt ons zesde zintuig op dan schrijven we het vaak weg onder ‘toeval’.

Door bewust bezig te zijn met je zesde zintuig kunnen ook wij die weer trainen en gevoeliger maken. En dit is heel niet zo lastig als het klinkt, je moet er gewoon voor open staan. Dieren daarentegen hebben geen last van hun Ego zoals mensen dat hebben. Voor hen is communiceren door de overdracht van gedachten, gevoelens en informatie zonder taal als vanzelfsprekend. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat ze ons voor gek verklaren waarom wij dit zo wegstoppen!

Foutje!

Ik heb een fout gemaakt, ja ik geef het grof toe. Een leermoment wat voor mij een grote impact teweeg heeft gebracht kwa bewustzijn. Een fout wat onze bedrijfsvoering weer enigszins op de korrel neemt en consequenties met zich mee heeft gebracht. Heel kort door de bocht komt het op het volgende neer: geen eigenaren samen met hond meer in de buurt van ‘de roedel’ waar ik de verantwoording voor draag. Velen zullen het in eerste instantie niet begrijpen, tot ik uitleg waarom.

Getraumatiseerd door de kennel

Stella, een prachtige husky in de bloei van haar leven zocht opvang voor de zomervakantie. Stella betekent in het Latijn: Ster, en zo zou ze zich ook ontpoppen. Ze had vervelende ervaringen gehad in het vorige pension (lees hier kennel). Nog een keer terug in de kennel en het zou voor Stella betekenen dat ze een vreselijke tijd zou hebben. Getraumatiseerd, als je het zo mag noemen, was Stella. Wat eens zo’n lieve vrolijke hond naar andere honden was, werd een onzekere, angstige hond. En dat zou in roedelverband opgenomen moeten worden? Nog voordat ik haar in het echt gezien had, hadden we al besloten om een extra huiskamer in te richten, speciaal voor Stella mocht het niet goed gaan. Nóg een negatieve ervaring in pension was uitgesloten, Stella zou en moest het goed hebben!

Een proefdagje voor Stella was een must. Alleen op die manier zou ik kunnen zien waar we rekening mee moesten houden voor een positief verblijf bij ons. Ik zie mezelf nog staan, buiten op het vlondertje, kijkende over de boomgaard. Daar voelde ik me opeens knetter zenuwachtig worden, echt gewoon niet leuk meer. Ik zei nog tegen mezelf, “Sas, doe normaal! Je bent nóóit zenuwachtig voor een kennismaking!” Maar ja, ik ervoer het toch echt!

Proefdagje

Met tien minuten reed de auto voor de boerderij en daar was Stella. Nog steeds met zenuwen in mijn buik liep ik ze tegemoet om later samen een bak koffie te drinken zodat Stella alvast een beetje kon wennen. Stella werd rustig waardoor mijn zenuwen nadien al snel minderden. De proefdag van Stella was geslaagd; een wat angstige dame, verminderd zelfvertrouwen maar wel met een nieuwsgierige insteek. Dat gaat goed komen! Al snel zat ze als stickertje aan me vastgeplakt wat haar steun gaf om op onderzoek uit te gaan en de honden eens nader te bekijken. Het voelde goed, Stella voelde goed! Ik had rust, Stella had rust. Het was ‘gewoon goed’.

Positief!

De zomervakantie was aangebroken en zo ook de vakantie voor Stella. Geen eigen huiskamer, maar gewoon bij de roedel. Mijn vertrouwen in haar was er. Haar binnenkomst was al boven verwachting. Haar staart stond mooi neutraal in vergelijking met eerst toen deze tussen haar billen geplakt zat. Ze sprong gelijk op de bank waar ze tijdens de proefdag ook veel op lag. Dat is mooi, ze voelt zich al gelijk een beetje thuis. De dagen erna zag je haar groeien en groeien! Geen hond was eng, hoe groot of klein ook.

Met interesse en een gepaste rust maakte ze kennis zonder een onvertogen woord. Een beetje voorzichtig maar tegelijk ook enthousiast. Nog steeds was ze overal waar ik ook was. Ze kroop tegen me aan op de bank, worstelde zich samen met me op een stoel en gaf me seintjes. Ze liet me zien wie haar vriendje was, zodat ik het op een filmpje ook aan haar eigenaar kon laten zien. Ik kon Stella lezen en zij mij, we voelden elkaar goed aan. We konden elkaar dingen vertellen!

Knettergek?

“Zo hé, die is knettergek geworden!” Ja, je mag het best zeggen. Een hond kan immers niks ‘vertellen’. Nee daar heb je gelijk in, niet met zoveel woorden. Ik heb geleerd mijn Ego bij honden zo goed mogelijk aan de kant te schuiven. Daarnaast bovenal geleerd om te luisteren en te kijken, zonder woorden. Het gevoel, gedachten, het ‘weten’ en bepaalde beelden voeren daardoor de overhand waar ik op vertrouw. Het werkte bij Stella! Stella werd begrepen en zij begreep mij. Alleen werd ook de energie van mij, de omgeving, de andere honden en het moment opgepikt…

Geprikkeld

Er werd een hondje gehaald, een vrolijk spring-in-het-veld, super sociaal en makkelijk. Echt zo’n enthousiast hondje die met alles en iedereen vriendjes is en geen vlieg kwaad doet. Dat honden beïnvloed worden door hun eigenaar is algemeen bekend. De honden zonder eigenaar in roedelverband op vreemd terrein reageren nu eenmaal anders dan als de eigenaar erbij is. Een hond zonder eigenaar is gewoonweg anders. In die hoedanigheid is de roedel samengesteld. Het is dan ook begrijpelijk dat de hond ‘verandert’ als de eigenaar er wél bij is. Afijn, de honden zaten in de woonkamer en wij spraken nog even samen na op de oprit, zo’n tien meter van de vakantiewoning vandaan.

Energie, verandering van gedrag gaan blijkbaar razend snel over van de één op de ander, in dit geval van die van mij, de eigenaren en het hondje op Stella. Plots was er een hoop kabaal uit de woonkamer. Ik hoorde dat Stella even uit evenwicht was. Natuurlijk schiet ik dan naar binnen en zag inderdaad een geprikkelde Stella en een paar andere honden die daar van onder de indruk waren. Niks aan de hand maar merkte duidelijk dat Stella wat van slag was, de roedel was uit balans. En daar was mijn Ego weer die de kop op stak en het bekritiseerde. Ik nam Stella even apart in de keuken en snapte het niet goed, waarom nu ineens?

Bijzonder zesde zintuig

Samen met de honden lekker even naar buiten een frisse neus halen. Al snel wist ik het, Stella reageerde op mij en de verandering in energie en het gedrag van het hondje. Stella pikte feilloos op dat het gedrag van het hondje veranderde, wat mijn reactie daarop was en die van de eigenaren. Hoe dom kon ik zijn om in de buurt van de honden, die allemaal getraind zijn met een bijzonder zesde zintuig, een verandering van energie en gedrag te laten zien? “Kom Stella, even lekker samen op de bank.” Al snel was de balans weer terug waardoor haar gemoedstoestand herstelde. Natuurlijk haar bedankt voor het mooie leermomentje dat een veranderende energie wel degelijk voor prikkels kan zorgen!

Voor nu is het daarom ook verleden tijd, dat eigenaren met honden in de buurt komen van de roedel als deze dit niet toelaat. In ‘onze roedels’ heerst rust en is balans. We weten feilloos wat we aan elkaar hebben. We lezen elkaar, de honden onderling en ik bij hen en zij bij mij. Het afstemmen op elkaar is sterk, zowel in positieve als negatieve zin. En Stella en de roedel? Die liggen daarentegen weer heerlijk te knorren bij elkaar in de woonkamer, alsof er niets gebeurd is.